In het nieuwste nummer van Deus Ex Machina zijn gedichten van mijn hand te vinden, met in de hoofdrol een arts die het onderscheid tussen leugen en waarheid uit het oog is verloren. Een van deze gedichten, Post, is hieronder te vinden. Bekijk het hele nummer hier.
Post
onze boodschappers brengen geen post meer rond
dat schijnt te komen door een overdaad aan
volkorenproducten en vitaminepillen
nobody told us when we were young
in de ons meegegeven folder met lachende stockfoto-ouderen
lezen we opgelucht dat deze ziekte progressief is
onze vingers steeds ritmischer zullen trommelen
ons gelaat wordt voorzien van een automatische facelift
de grond blijft voor ons altijd dichtbij
we doen een online test getiteld
heb jij nog wel controle over jouw ziekte
in tien tot vijftien minuten weten we of we nog te redden zijn
we vinken aan dat we ‘m invullen voor iemand anders
dat is beter voor onze professionele distantie
men vraagt naar onze kauw- en slikproblemen
(hoe weten ze dat)
of ons handschrift verslechterd is
(was altijd al gekriebel)
het kwijlen in onze slaap
(we worden graag badend wakker)
men bemoeit zich met ons aantal werkuren en of dat nog wel gaat
we vragen ons af of we alle niet-essentiële cookies hebben verwijderd
in welk datacenter onze antwoorden worden opgeslagen
of deze informatie onderdeel woQrdt van ons elektronisch patiëntendossier
er is niets stuk herhalen we
we halveren onze leeftijd
geven onze kwaliteit van leven het cijfer negen
vullen in het veld
waarover zou u willen praten
met een verpleegkundige
niets te bespreken in
we kunnen onze diagnose printen of opslaan als pdf
we slepen het bestand naar de prullenbak
