Op dinsdag 8 en woensdag 9 november vergadert Europeana, organisatie voor Europees digitaal erfgoed, bij de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag. Om deze bijeenkomsten geïnspireerd in te gaan, vroeg de organisatie videokunstenaar Jan van IJken – bekend van zijn prachtige film Planktonium – en mij om de sessies te openen met kunst. Ik doe dat op 9 november met de Engelse vertaling van het gedicht Echo, plus het Nederlandse origineel. Beide zijn hieronder te lezen.

Echo

I won’t be tempted by the
clichés of vibrating
washer-dryer combinations,
pre-heating ovens
or a fridge humming at me
like my father used to do.

I do not seek the closeness
of compost heaps,
do not let myself be caressed
by drawers without handles that
silently glide beside my hips.
I do not wait for a sink
to overflow,
dripping like tears into my socks
or a table leg gently
rubbing against my knee
as I wordlessly eat my meal.

I make it out of paper,
from letters that I sing out loud
and an echo bouncing off a lampshade,
carrying itself to the empty walls,
so that it seems like someone
keeps asking me, whispering,

what I just said.

 
Echo

Ik laat me niet verleiden tot de
clichématigheden van
trillende wasdroogcombinaties,
voorverwarmende ovens
of een koelkast die als een
vader naar me bromt.

Ik zoek niet naar de broeierigheid
van composthopen, laat me niet strelen
door lades zonder grepen die
geruisloos langs mijn heupen glijden.
Ik wacht niet
op een wastafel die overloopt,
druppend als tranen in mijn sokken
of een tafelpoot die zich zachtjes
tegen mijn knie wrijft
terwijl ik stilzwijgend mijn maaltijd eet.

Ik maak het van papier,
van letters die ik hardop voorzing
en een echo die uit een lampenkap kaatst,
zichzelf tot aan de lege wanden draagt,
zodat het lijkt alsof iemand
me steeds fluisterend vraagt

wat ik zojuist zei.