Waar we vandaag de dag iemands as het liefst in een urn stoppen of samenpersen tot een diamant, was het voor beroemde schrijvers en wetenschappers ooit gebruikelijk om na de dood een gipsen afdruk van het gezicht te laten maken. In het archief van het Literatuurmuseum keek ik met enig ongemak naar mijn overleden collega’s en vroeg me af of we tegenwoordig de dood nog wel zo gemakkelijk in de ogen zouden kunnen kijken. Lees mijn essay hier. Je vindt hier de andere essays die ik eerder voor het Literatuurmuseum schreef.
Literatuurmuseum · Dodenmaskers van beroemde schrijvers
Gerelateerde posts:
Poëziekrant · Jan Baeke · Die onvermijdelijkheden
Hoe vind je houvast in de grilligheid van het leven? Die vraag onderzoekt Jan Baeke in zijn bundel Die onvermijdelijkheden, waarin hij de menselijke omgang met de onzekerheden van het bestaan verkent. Ik recenseerde de bundel voor de Poëziekrant.
May & June · Into the Prairie
Het paradijs op aarde: zo kun je Into the Prairie in het Franse Bretagne gerust omschrijven. Liz en Corentin maakten van acht gîtes prachtige gastenverblijven, ieder omringd door een eigen tuin. Ik interviewde Liz voor tuinmagazine May & June.
Hard//hoofd · De rugfiguur in de schilderkunst
Al eeuwenlang leggen schilders geportretteerden vast terwijl die met de rug naar de kijker zijn gekeerd. Waar dat bij mannelijke vastgelegden vaak een krachtige neiging tot identificatie oproept, ogen vrouwen juist opgesloten in verstilde omgevingen, waar ze lijken te wachten tot ze worden bevrijd van de objectiverende ogen die op hen rusten. Ik schreef een essay over de rugfiguur voor de nieuwste editie van Hard//hoofd Magazine.