Op 30 september 2018 trad ik op op Paginagroots in Theater Rotterdam – een middag met het thema overload. Speciaal voor dat optreden schreef ik het gedicht ‘We wisten’.
We wisten
We zijn stilletjes aan een metgezel kwijtgeraakt:
we hebben haar gezocht in een huis dat niet het onze was,
met onbekende kieren en gaten en scheuren,
gewacht tot ze de trap af kwam,
op de keukenvloer een schijnsel achterliet.
We hebben genoeg gehad van alleen te zijn;
we hebben buiten de slingers opgehangen
en zelfs toen het regende toegekeken hoe de verf
in regenbogen op de terrasstenen droop.
Zo vierden wij ons feestje.
Zo waanden wij ons thuis.
We lieten ons verleiden tot het bakken van taarten
en die achteloos te fotograferen; iemand liet ons denken
dat die taart mooier was in magenta en cyaan,
geholpen door Lark en Moon en Crema,
en dat die taart alleen telde als de wereld ervan wist.
In onze oren blijft het kwetteren: we kijken, lijken,
liken op elkaar, voorzien elke comment van commentaar,
praten tegen onbekenden, schreeuwen tegen ze,
weten van heel veel nog maar nauwelijks iets af.
Iemand wist ons te verleiden tot deze hertensprongen,
tot dit uitfilteren in zwart en wit.
We wisten onze foto’s van een klein jaar eerder,
toen we nog iets minder bewerkelijk waren,
schaamden ons voor onze vervormkunsten van toen.
We wisten: dit houden we niet vol. Straks zijn we
alleen nog een onbeschreven blad, dat bang is
de stilte te laten roffelen
op ons schedeldak.